PADULA

PADULA

Padula, gizlice Müslüman olan Rum kızıdır. Vakfıkebir'de Jandarma komutan olan dedeme "Emir eri" kontenjanından verilmiş. Anneannem Padula'yı kendi kızlarından hiç ayırmadı. Genç kızların öğrenmesi gerekli her şeyi ona da öğretmiş. Padula çok yetenekliymiş. Abla dediği annemden çok daha başarılıymış. Yufka açarken oklava kullanmaz, üç dört yufkayı elinde açarmış. Beline kadar uzanan altın sarısı saçları ve dilbaz yaratılışla tüm delikanlıların başını döndürüyormuş. Çevresindeki Rum ailelere belli etmeden gizliden gizliye namazını kılarmış. Nereden duy-muşsa "Mübadele" olacağını öğrenmiş. Hatta listeler caminin ka­pısına da asılmış. Geceyi ağlayarak geçirmiş. Yad ellere nasıl gide­cekti. Bu samimiyeti, bu sevgiyi başka nerede bulabilirdi. Sabah­leyin ağlayarak uyanmış. Anneannemin ayaklarına sarılmış "Ne olur annecik beni yabancı ellere yollama, kulun kölen olayım! Diye yalvardı. Anneannem merhametli bir Osmanlı hanımıydı. Padula'yı teselli etmiş. "Hele bir dur. Beybaban uyansın. Ona bir yol çıtlatayım" demiş. Dedem, Ömer Onbaşı, Yemen Kahramanların-dandı. Savaş meydanları onu sert mizaçlı acımasız yapmıştı. Anne­annem sabah kahvaltısı sırasında dedemin yumuşak bir anının kolluyordu. Bir ara "Beyim, kızmazsanız bir maruzatım var “demiş. Dedem: "Hatun kızılacak bir şey ise bana söyleme" demiş. Bu sözden cesaret alan anneannem "Padula bizim öz kızımız gibi. Bize çok büyük hizmetleri oldu. Daha da olacak. Şu Osmanlı'nın buyruğuna uymasan olmaz mı? Hanım sen neler söylersin? Emir büyük yerden.

Padula bu fırsatı kaçırmak istememiş. Yerinden fırlayarak dedemin eteklerini öpmüş. "Ne olur Beybaba, beni yaban ellere gönderme. "Rahmetli dedem o gün Padula"yı kendi nüfusuna geçirmiş. Çok sevdiği bir askeriyle de evlendirmiş.

Aradan yirmi beş yıl geçmiş. Babamın ölümünden bir ay sonraydı. Bir akşam kapımız çalındı. İçeriye sarı sarı, çok güzel bir kadın girdi. Annem şaşırmıştı. Birbirlerine sarılarak uzun ağlaştılar.

Annem "Padula Padula" diyordu. O "Fatma Fatma" dedi. Yeni Fatma'ymış. Tirebolu'nun yüksek bir dağ köyüne gelin gitmiş, de çok sevilen bir önder durumundaymış. Düğünlerin, derneklerin öncüsüymüş yıllarca. Arapçayı anneannemden, Latin harflerini köy öğretmeninden öğrenmiş. Dört çocuğuna da yüksek tahsil yaptırmış. Yıl 2009 Halil Demirci'yle televizyon çekimi için yolumuz o yöreye düşünce bu öyküyü anlattım. 87 yaşındaki bir ihtiyar: "Sen o Rum kızını soruyorsun. O yirmi beş yıl önce rahmetli oldu. Çocukları Ankara'da bürokrattır" dedi.

Üzüldüm. O eli öpülesi nineyi görmeyi ne kadar isterdim. Sözüm o ki Bir milleti millet yapan eğitimdir...